Önceden söylemek isterim ki ben Azerbaycandan yazdım bu yazıyı. Türkçem çok iyi olmadığı için yazımı affınıza sığınarak okumanıza sunuyorum. Şükranlar. Çocukken ruhsal rahatsızlıklarım çok olurdu.

Hatırladıkça gözlerimin dolduğu bir hikayem var.. Ailemde dini eğitimim -anne babama göre- iyi bir şekilde verilmişti. Yazları Kur’an kurslarına gönderildim. Namaz surelerini bizzat annem ezberletmişti

Yıllar geçiyordu. Ben bir söz vermiştim. Gel zaman geç zaman şunu da yapayım ondan sonra diye verdiğim sözü unutmuştum. Tam üniversiteyi kazanmış, onca emeğin sonucuna

“Ancak hislerim bana ‘ya şimdi ya hiç’ diyordu. Çevremdeki birçok arkadaşımın değişeceğini biliyordum ya da girip çıktığım yerler değişecekti. Bunları göze almıştım çünkü aklıma hep

“Her şeyi o türlü kaybettim ki, Allah’ı kazandım.” Sözlerime Necip Fazıl Kısakürek’in sözüyle başlamak istedim çünkü benim hikayem de tam her şeyimi kaybettim dediğim yerde

“O halde neye inanıyordum? Onlardan değildim, bunlardan değildim, kimdendim?Kimseye bir şey demedim. Soruların hepsi odamda, aklımda, kalbimde benimleydi.“ Evrenin ve insanın sahibi birdir. İnsanın ait

“Başımdakinin mahiyetini, onu diğer kıyafetler gibi canım isteyince giyip çıkaramayacağımı kavramıştım. Bunun yalnızca bir başörtüsü değil, benim kimliğim de olduğunu, okul gibi bir gerekçeyle onu

“Rengârenk ve göz boyayıcı güzelliklerin olduğu bir dünyada zaten bu savaşı vermemek elde değil. Bu sebeple savaşı dindirmek değil galip gelmek hedefim.“ Oldukça dindar ve

” Bu kız kesin kapanmaz, anne bu kızla napıcaz, bak bak süslere…”Ablamın bu sözleri hala kulaklarımda. Küçük yaştan itibaren babam, annem, ablam ve abimden görerek

“Okuldan eve geldiğimde koşarak bilgisayarın başına geçip herkesten gizli İslam’ı öğreniyordum. Günler geçtikçe bende bir şeylerin değiştiğini fark ediyordum.” Seninle yolculuğumu paylaşmak için buradayım. Bazen